Maar die heb ik niet, dus leg ik hier het vergrootglas op 1 aspect uit die historische periode: de vraag of de bestuursmacht van de unie dominant moest zijn, of die van de afzonderlijke staten?

Een zeer klassieke vraag. Abraham Lincoln heeft hierover in zijn Gettysburg Adress gezegd, dat dé basis voor het bestuur moet zijn dat ‘ the government is of the people, by the people and for the people’.

In onze tijd zouden we zeggen: ieder goed bestuur heeft draagvlak nodig bij de mensen. En dan zijn we volledig bij hét debat vandaag over de EU: is er nog draagvlak voor de EU en het EU-bestuur?

In elk geval neemt dat draagvlak in Nederland af: hoewel de EU aanzienlijk meer macht kreeg in de afgelopen jaren daalde het opkomstpercentage bij de Europese verkiezingen gestaag van ruim vijftig procent tot ergens in de dertig procent.

Ik zie diverse bedreigingen die het draagvlak ondergraven. Ik denk aan politieke groepen als van Le Pen, die de EU willen opbreken. En lieden als Verhofstadt en Macron die voluit naar de verenigde staten van Europa willen.

Ik geloof niet in een opbreken van de EU, noch in een Nexit. Investeringen in het VK lopen nu al terug, terwijl de Brexit nog niet eens een feit is. Voor Nederland met z’n open economie gebaseerd op handel en mainports komt een Nexit vrijwel zeker nog harder aan.

De plannen van Macron en de zijnen vind ik evenzeer gevaarlijk. Het gedram voor meer Europa vindt kennelijk gehoor bij een kleine Brusselse elite. Maar bij de mensen in het land zie ik die steun niet. Integendeel. En als ik kijk naar de uitslag van de recente verkiezingen in Italië zie ik dat juist partijen die kritisch of zelfs afwijzend staan tegenover de EU, hebben gewonnen.

Wat dan wél?

Een bestuur dat draagvlak heeft, draagvlak vergroot.

Voor een EU die meerwaarde laat zien door een goed werkende interne markt te hebben.

Voor een EU die innovaties zoals de pulskorvisserij kansen biedt.

Voor een EU met een bescheiden budget dat echt arme regio’s vooruit helpt.

Voor een EU die social dumping en de ‘race to the bottom’ in het transport aanpakt.

Voor een EU die de mensenrechten en godsdienstvrijheid in en buiten Europa serieus neemt: hoe kan het toch dat een land als Pakistan verreweg het meeste profiteert van gunstige Europese handelsvoorwaarden, terwijl christenen en Ahmadi’s er geen leven hebben?

Voor Nederland ligt hier een belangrijke taak nieuwe coalities te maken binnen de EU. Juist nu één van onze belangrijkste partners, het VK, op weg is naar de uitgang.

Nodig is een dienstbare EU. Niet een EU die altijd meer geld en meer macht wil. Maar een EU die meerwaarde heeft. Een EU waar steeds meer mensen grààg voor naar de stembus gaan. Een EU voor de mensen. Zo’n EU is sterk en gaat niet ten onder.