Allereerst, het doel van het akkoord is nìet Griekenland. Het doel is de "parel" van de Europese monetaire politiek ongeschonden te houden: de euro. Deze "parel" is zò belangrijk dat er alleen voor toetreding tot de euro criteria bestaan. Over afscheid nemen van de euro is nauwelijks nagedacht: duidelijke exit-criteria bestaan niet. Of toch, het zijn de criteria van het Stabiliteits- en Groeipact. Maar vrijwel alle eurozone landen hebben die criteria reeds één of meer keren ongestraft geschonden, en nòg.

Ten tweede, het doel is nog steeds nìet Griekenland. Het secundaire doel is het rustig houden van de financiële markten. Als die markten gaan schuiven en de beurzen te zeer gaan bewegen trillen de grondvesten van de Europese economie. Die grondvesten zijn doorspekt met schuld. De meeste landen in de EU en in de eurozone hebben aanzienlijke schulden. Ons wordt dagelijks door banken en andere financiële belanghebbenden verteld dat die schulden niet erg zijn. Er zou altijd wel waarde tegenover staan. Of economische groei die alles weer OK maakt. Maar o wee als die waarde krimpt, of als de groei stagneert. Dan giert de onrust door de directiekamers van de banken. Dat moet natuurlijk voorkomen worden. Dus afdekken die onrust en vooral roepen dat het akkoord met de Grieken verstandig is.

Ten derde, die rust is er niet en komt er niet. Dit akkoord geeft tot in lengte van jaren onrust. Omdat de Griekse schuld onhoudbaar is: voor iedere verdiende euro moeten er 2 geleend worden. Dat is een doodlopende weg. En, zeker zo belangrijk: de onderlinge verhoudingen zijn vergiftigd. Het aloude spook van Duitse dominantie in Europa is terug. Sinds de dictaten van het Verdrag van Versailles (1919) weten we: van een kale kip kun je niet plukken. Het kostte ons een Tweede Wereldoorlog om dat te snappen. En daarna kreeg uitgerekend Duitsland ruime schuldkwijting. Zijn we nou zo onverstandig om die fout opnieuw te maken en de volkomen kale Griekse kip af te knijpen?

Ook in Duitsland zijn er spanningen. De afgelopen week heb ik meerdere EP-collega's van de CDU-CSU gesproken. Zij verklaarden zich tegen het nog méér euro's storten in de bodemloze Griekse put. Maar van hun politieke baas Frau Merkel mogen ze dat hardop niet zeggen. Minister Schäuble is één van de weinigen met lef. Hij durft Angela Merkel, in elk geval verbaal, weerstand te bieden met de juiste keuze: een - tijdelijke - Grexit. Immers, de Grieken hadden en hebben nooit aan de eurozone-criteria kunnen voldoen. De euro is gewoon een te sterke munt voor hen, dus is een exit nodig. Dat kan niet zonder schuldkwijting: een schuld van ca. 200% BNP is een last bijna groter dan Atlas ooit kon dragen. Wil je de Grieken weer toekomst geven dan moet die steen lichter worden: gedeeltelijke schuldkwijting, met een Grexit. Ook geen makkelijke weg maar: mét perspectief!